Harkaitz Canoren mecanografiak

Tipula azalez osaturiko bihotz kuantiko bat 

Idaztera eseri nahi duenak lehenik eta behin bizitzeko zutitu behar du. Hori dio, behintzat, idazleei behin eta berriz ematen zaigun gomendioak. Paperera bizitza ekarri behar dela, alegia, literaturak egiaren arnasa izan dezan. Baina literatura errealitatez elikatzeko sistema ugari daude eta Harkaitz Canorena tipula azalez osaturiko bihotz kuantiko baten antzera mugitzen da: errealitatearen errebaletara abiatzen denean, literaturaren taupada aurkitzen du. Eta literaturari barrenak atera nahi dizkionean, meta-ariketa horiek bizitzaren emoziorik autentikoenetara eramaten du. Joko hori behin eta berriz errepikatzen da Mecanografiak libururako aukeratutako narrazioetan.

Modu apetatsuan nahastu ditut, kronologiari arretarik jarri gabe, irakurlearen gozamena helburu jarrita. Benetako pertsonaien biografia faltsuak aurkituko ditu irakurleak, existitzen diren lekuetara egin gabeko bidaien kronikak, modu errealistan idatzitako narrazio fantastikoak eta errealistak izanik ezinezkotasunaren oihartzuna duten ipuin onirikoak. Tartean daude euskaraz inoiz argitaratu gabeak zein beste idazle batzuekin lan kolektiboetarako idatzitakoak. Batzuetan Harkaitz Cano gazte baten oparotasun literario ia delirantea ageri da; beste batzuetan, gure gizartearen iluntasunari orriaren ahoarekin ebakia egin nahi dion kronista. Denetan aurkituko du irakurleak euskal literaturak daukan idazle osoenetariko, oparoenetariko eta trebeenetariko baten oparia. Literaturan bizitza bat aurkitu duen artista eta bizitzan, literatura asko.

Irati Jimenez

Harkaitz Canok benetako trebetasuna dauka oso sinpleak diruditen osagaien bidez istorio erakargarriak kontatzeko. (...) Canok badaki edozein gertaera, edozein keinuren atzean unibertso osoa laburbil daitekeela, eta hori islatzen du bere ipuinetan.
Javier Rojo

Eskularru pare batek, gizon baten traza minimoak, karruselak, paisaia desolatu batek… edozein gauzak eskaintzen dio Canori haritik tiraka hasi eta inora ez doan ipuin magiko bat idazteko lehen puntua.
Igor Estankona

Ipuin batek ez ditu gauzak esan behar, ezta izendatu ere, erakutsi baizik. Harkaitz Canok egiten duena.
Felipe Juaristi

Agian hau esatea boutade bat da, baina literaturaren (oro har artearen) eta bizitzaren arteko harremana arakatzea, hari horiekin jolas egitea izan da eta da Harkaitz Canoren literaturaren oinarri eta funts nagusietakoa.
Ibon Egaña

Mecanografiak • Harkaitz Canoren ipuinen antologia bat

Idazle batzuek gauza bat egiten dakite eta oso ondo egiten dute, baina beste idazle batzuek gauza asko egiten dakite eta horiek guztiak oso ondo egiten dituzte; Harkaitz Cano bigarren talde horretakoa dugu. Euskal literaturaren azken hamarkadetako erreferentzia nagusienetakoa da Harkaitz eta gure literaturako ipuingilerik oparoenetakoa dugu. Irati Jimenez idazleak lasartearrak idatzitako hamarnaka ipuinen artean genero eta formatu ezberdinetako narraziorik onenak bildu ditu irakurlearen gozamena helburu jarrita: mikroipuinak, fantastikoak, errealistak, metaliterarioak, umoretsuak, gordinak, surrealistak, satirikoak... Gure literaturak daukan idazle osoenetariko, oparoenetariko eta trebeenetariko baten mundu literario berdingabea ezagutzeko eta gozatzeko egindako oparia da antologia hau.

Harkaitz Cano

(Lasarte, 1975). Donostian burutu zituen zuzenbide ikasketak, baina idaztea izan du beti ogibide. Lubaki Bandan hasi zen literatur jardunean eta 1994an argitaratu zuen bere lehen idazlana, Kea behelainopean bezala poesia liburua. Gerokoak dira Beluna jazz (1996) eta Pasaia blues (1999) eleberriak, Belarraren ahoa (2004) ukronia eta Neguko zirkua (2005) eta Beti oporretan (2015) ipuin bildumak. Hiru bider irabazi du Euskadi Saria eta bi aldiz Espainiako Kritikarena. Twist (2011) nobelarekin, 111 Akademia aipamena ere erdietsi zuen. Besteak beste Sylvia Plath, Anne Sexton, Hanif Kureishi, Paul Auster eta Allen Ginsberg euskaratu ditu eta nederlanderaz, galegoz, grezieraz, ingelesez, gaztelaniaz, errusieraz, alemanez eta italieraz irakur daitezke bere liburuak.